Maar eerst de aanleiding.

Met Mark Sepers, uitvaartondernemer van Monuta Sepers in Elburg, loop ik het huis in van de familie. Na een kort voorstelrondje en uitleg van mijn werkwijze voel ik al snel vertrouwen en wordt me duidelijk gemaakt dat ik vooral mijn eigen gang moet gaan. Dat is voor mij als afscheidsfotograaf ook echt belangrijk omdat ik alleen zo een compleet verslag van deze dag kan maken. Ton ligt nog op bed in de woonkamer waar veel (model) schepen staan en borduurwerken van boten hangen. Ik dacht eerst dat het schilderijen waren maar de vrouw van Ton heeft van foto’s patronen gemaakt en ze vervolgens geborduurd. Echt prachtig gedaan! Van dochter Ilse begrijp ik dat er op diezelfde manier ook een trouwfoto en 3 geboortetegels gemaakt zijn! Dat moet een enorm werk geweest zijn maar het maakt de woonkamer heel persoonlijk.

Lieve briefjes bij opa

Er liggen mooie tekeningen en lieve briefjes van zijn kleinkinderen op zijn lichaam. Ik maak wat beelden van hem en de briefjes en dan is het tijd om hem over te leggen in de kist.
Soms gebeurt dit door het verzorgingsteam of de volwassen leden van de familie maar vandaag wordt dit onder andere gedaan door één van de kleindochters. Elodie, net 17 jaar geworden, mag haar opa onder zijn schouders pakken en dat vind ik echt heel bijzonder. Zo’n jong meisje dat zonder enig voorbehoud haar overleden opa opneemt in haar armen als was hij een baby. De blik die ze hem toewerpt is vol liefde en respect. Het raakt me. Ze is zo voorzichtig met hem maar tegelijkertijd zo doortastend…. Als ik haar houding vergelijk met die van mijzelf op die leeftijd dan is dat een enorm groot verschil.
Als hij voorzichtig in de kist is gelegd, strijkt ze zijn haren even in model. Een kleine, tedere, handeling waar vooral veel liefde uit blijkt.

Sluiten van de kist.

Hierna volg het sluiten van de kist maar eerst is er nog gelegenheid om afscheid te nemen. Iedereen staat om de kist heen en ik zie dat handen en armen elkaar raken. Er is tijd genoeg en Mark geeft ook iedereen die tijd. Dit is zo’n belangrijk moment. Dit moet je ook niet snel doen. Als de familie aangeeft dat ze er klaar voor zijn, wordt de kist door de familie gesloten. Iedereen helpt mee en daarna is het even stil. Heel stil. Nu gaat de laatste reis van Ton toch echt beginnen. Die legt hij niet alleen af. De familie heeft gekozen voor de rouwbus en als de kist, met de prachtige bloemen, in de bus staat, stapt ook de familie in. Prachtig om te zien en ok heel bijzonder dat ze deze reis samen maken.

Er wordt een kleine omweg gemaakt door de prachtige, oude haven van Elburg. Ik ben vooruitgereden en sta klaar op de havenkade waar ik de bus zie aankomen. Hij rijdt achter een groot zeilschip langs en staat even stil voor de Elburgse Vischpoort. We hadden het niet afgesproken maar Mark voelde goed aan dat dit een mooi beeld zou zijn. Ton heeft gewerkt op de ‘Holland-Amerika’ lijn en is zijn leven lang gek geweest op alles wat vaart. Hij fietste regelmatig even door de haven om de boten te zien, de vissers en de toeristen. Als de bus uiteindelijk doorrijdt, staat er op de hoek van de haven een visser. Het levert wederom een mooi beeld op.

Laatste reis met de uitvaartbus.

Opnieuw stap ik in mijn auto en rijd ik in één streep naar Apeldoorn waar de crematieplechtigheid zal plaatsvinden. De oprit naar het crematorium is lang en wat echt toevallig is, is dat een andere uitvaartbus net van het terrein wegrijdt. Ik maak een foto van de vertrekkende rouwbus als die net naast de rouwbus van de familie rijdt. Het is niet uniek om voor dit soort vervoer te kiezen maar deze situatie had ik nog niet eerder meegemaakt.
Voor de plechtigheid loop ik langs de mensen die het geluid en beeld verzorgen. Ik weet dat er een opname gemaakt wordt en wil niet steeds in beeld staan dus vraag ik waar de camera’s hangen en kijk ik even waar ik niet te veel zichtbaar zal zijn. De plechtigheid zelf vertelt het verhaal van het leven van Ton, zijn vrouw en zijn familie. Het is altijd bijzonder voor mij om dit te horen want zo leer je iemand kennen. De foto’s, de gekozen muziek en natuurlijk de verhalen geven altijd weer hoe iemand in het leven stond. Ontroerend was het moment dat de kleindochters het woord kregen. Zo knap dat deze jonge meiden dit gewoon doen! Ook neemt één van de dochters het woord en vertelt vol liefde over haar vader.

Laatste keer afscheid nemen.

Als de familie als laatste afscheid neemt, maak ik wat foto’s en neem dan afstand. Dit moment is voor hen!

Lieve familie; bedankt voor jullie vertrouwen en bedankt dat ik, als grote onbekende, zo dicht bij jullie mocht komen. En zonder mensen voor te willen trekken; Elodie ik heb deze blog geschreven met jou in mijn achterhoofd want wat heb ik een respect voor je. Als je op jouw leeftijd, ondanks je emoties, je lieve opa zo op in je armen op kan nemen en zijn haren nog even mooi maakt dan hier mag je heel trots op zijn! Respect….

Meer foto’s van deze uitvaart vind je bij portfolio.

AHA Fotografie Nunspeet Afscheid Ton rouwbus uitvaartbus afscheidsfotografen

Reageer op dit bericht

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.